فردا مهلت به اتمام می رسید و یوسف مرغ سرکنده! 
حس می کرد این وسط چیزی می لنگد حتی با وجود نگهبانی شرکتی را که حاج معتمد جور کرده بود و قول وام که باز هم قرار بود جور شود.هر چند 20 میلیلارد بدهی که کم نبود، بود؟
چای داغِ خوشرنگش را روبروی پدرش گذاشت و گفت:چی شده بابا؟
یوسف لبخند پر از نگرانی زد و گفت:هنوز به اتفاق های بد نرسیدیم قاصدکم.
-شدین عین مرغ سرکنده، چند روزه خواب و خوراکتون بهم ریخته، چی شده؟ تورو خدا بگین شاید کمکی کردم.
و یوسف فقط خدا را داشت، زیر لب گفت:خدا بزرگه!
استکان چایش را برداشت و گفت:چکامه کی می رسه؟
تغییر موضع در حرف را هیچ وقت دوست نداشت هر چند بگویند او دختر فضولی است.پر حرص گفت:بابا؟!
یوسف چایش را هورت کشید و گفت:چیزی نیست که تو بخوای بدونی قاصدکم!
قاصدک با اخم بلند شد و گفت:میرم بیرون کمی برای امشب خرید کنم.چکامه 10 شب میرسه.
یوسف آهی کشید و این دختر نه به خودش رفته بود نه به مادرش!
پالتویش را پوشید و شال صورتی تیره اش که به قول مایکل باربی می شد را پوشید و با کیف دستی کوچکش از خانه بیرون زد.هوای سرد بیرون مچاله اش کرد و کی این همه سردی در زندگیش تمام می شد؟
پالتو را به دور خود پیچاند و به سمت نزدیکترین سوپر مارکتی که می شناخت رفت اما نرسیده به سوپر پارس سفید رنگی کنارش توقف کرد که ترسیده خود را کنار کشید و زیر لب گفت:مردم کورن!
دستش به دستگیره درب سوپر رفت که صدایی مخاطبش قرار داد:خانم نیکو؟
متعجب به سوی صدا برگشت و با دیدن همان مرد که هفته قبل زیادی برایش شاخ و شانه کشیده بود ابرو به آغـ ـوش هم فرستاد و به تندی گفت:فرمایش؟
در کمال تعجب مرد محترمانه در را باز کرد و گفت:سوار شین لطفا!
ابرو بالا پراند و چه عجب از این همه ادب!
-کجا باید بیام؟
-آقای مزدایی می خوان شما رو می بینن!
کامل به سویشان برگشت و گفت:دلیلش؟
شانه ای بالا انداخت و گفت:من مامورم و معذور، خواستن شمارو ببین تا زودتر مسئله حل بشه!
چشم ریز کرد و کاسه ای زیر این نیم کاسه ی پر دردسر نبود؟
با جدیت پرسید:جاش کجاست؟
مرد متعجب نگاهش کرد و مگر قرار بود این دختر زیادی زمخت و گستاخ را بخورند؟ با اخم گفت:ایشون تو دفترشون شما رو می بینن!
نفس عمیقی کشید و شاید و شاید پشت این رفتن راهی باشد برای تمام شدن همه ی استرس های به جان ریخته اش و تمام می شد همه ی این دردسرهای تازه اش که بوی کال ترین میوه ی زندگیش را می داد.
با دو قدم بلند به سوی ماشین آمد و با همان اخم ناخوشایندش گفت:بریم و امیدوارم کلکی در کار نباشه.
مرد بی حرف کمی عقب ایستاد.قاصدک نشسته گرمی لذت بخش بخاری را به تن سرمازده اش فرستاد و اگر الان مایکل بود حتما با همان فارسی کمی دست و پا گیرش می گفت:"قاصدک باز شما بی احتیاطی کردی و در سرما زیاد بیرون ماندی؟"
لبخندی روی لب هایش زنده شد و این همه دوست داشتنی بودن برای کسی که حتی هم وطن هم نیست؟
مرد در را بسته فورا پشت ماشین نشست و حرکت کرد....زل زده به خیابان سرد شهر زیبایش نگاه کرد و این شهر را دوست داشت همیشه اما چرا نامهربانی این شهر زیادی گریبانگیرش شده بود؟
آهش را بی صدا بیرون داد و این روزها همه ی کارهایش بی صدا شده بود و نکند در این بی صدایی بزرگ گم شود و این قاصدک بال پروازش کور شود برای رفتنی شکوهمند و حیف از این همه سکوت!
ماشین جلوی تولیدی بزرگ کت و شلوار برند لورند ایستاد، قاصدک متحیر گفت:چرا اینجا؟
مرد خشک گفت:یکی از دفاتر آقای مزدایی هستن!
زیر لب گفت:برند لورند؟ بزرگترین برند ایرانه که!
فکر نمی کرد طلبکار پدرش مردی باشد که برند معروف لورند را در ایران تولید می کند، آن هم برندی که حتی در اروپا هم راه یافته بود.از این مرد طلبکاری که مرتب شرخرهایش را می فرستاد این هنر زیبا بعید بود ... آدم در این دنیا با چیزهای عجیب زیادی مواجه می شود این هم روی همه ی عجیب های دیده اش!
مرد در را با احترام برایش باز کرد که قاصدک زیر لب گفت:معلوم نی چی بهش گفتن!
قاصدک پیاده شد که مرد گفت:پشت سر من بیاین.
مرد از در کوچکی داخل شد و با آسانسور به همراه قاصدک مـ ـستقیم به طبقه ی سوم رفت.در آسانسور که باز شد سالن بزرگی روبرویش بود که کنار هر اتاق درختچه ی کوچکی خودنمایی می کرد و یک در میان کنار اتاق ها تابلوهای خوشنویسی اشعار حافظ نمای عجیبی به سالن نیمه تاریک داده بود.قدم اول را که برداشت مرد بیرون نیامده گفت:انتهای راهرو اتاق رئیسه کنده کاری درب اتاق با همه درا فرق می کنه.
قاصدک سرش را تکان داد و درب آسانسور بسته شد، برگشت که صدای قدم هایی نگاهش را از یکی از تابلوهای خوشنویسی به جلو کشاند، مرد جوانی در کت و شلوار آبی کاربنی با قدم های بلند و محکم انگار زمین را زیر پایش می کوبید یکراست به سمت آسانسور می آمد.نگاهش کشیده شد به چهره اش این همه تکبر و غرور برای این کت و شلوار مارک بود؟!
بی توجه به حضور قاصدک و شاید حتی نیم نگاهی از کنارش گذشت و جلوی آسانسور ایستاده دکمه را فشرد.قاصدک که اهل دید زدن نبود، بود؟ راهش را کشیده شانه بالا انداخته و به سمت ته راهرو رفت.هر اتاق نامی داشت و بیشتر نام طراحان بود که بالای درب ها می درخشید.خب...هیچ وقت علاقه ای به طراحی لباس نداشت!
به انتهای راهرو که رسید جلوی درب بزرگی که کنده کاری عجیبی داشت ، انگار اژدهایی به دور گویی آتشی چرخیده بود زیر لب گفت:کلا عجیب می زنن اینا!
جلوی درب ایستاده تقه ای به در زد و دستگیره را فشرده داخل شد، حتما که نباید اجازه صادر می شد.
سری بلند شد و مردی در حدود 40 ساله نگاه دوخت به قامتی که داخل شد.قاصدک دستی به شال عقب رفته اش کشید و به آرامی سلام کرد.مرد با لبخند نگاهش کرد و گفت:سلام، خوش آمدین خانم نیکو.
تیز شد و این مرد همان مزدایی ندیده ی معروف بود؟ همان روزگار سیاه کرده و آسایش دزدیده اش؟ اخم کرد و کمی اخمو بودن بد نبود حتی اگر این مرد لبخند داشته باشد و چهره اش زیادی مهربان باشد.